داستان پیش از اهدای جایزه فیفا شروع شد، وقتی کریستیانو رونالدو و لیونل مسی حتی به خودشان زحمت سفر به لندن را ندادند. لوکا مودریچ جایزه را برد و به ۱۱ سال حکومت مسی-رونالدو خاتمه داد تا زمزمه پایان عصر این دو فوق‌ستاره بلندتر به گوش برسد.
پیش از مراسم بسیاری جایزه را متعلق به مودریچ می‌دانستند. هافبکی که با ۱۷۲ سانتیمتر، نه فیزیک و نه چهره یک “سلبریتی” را دارد اما جای خالی این‌ها را با تکنیکی فوق‌العاده پر کرده است.
در سایه رونالدو
مودریچ قلب تپنده میانه میدان رئال مادرید است. اما تقریبا تمام شش سال حضورش در رئال مادرید زیر سایه ستاره پرتغالی رئال گذشت. او و رونالدو در ماه مه برای سومین سال پیاپی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شدند. این بار رونالدو پس از مرحله یک‌چهارم نهایی موفق به گل زدن نشد تا چشم‌ها متوجه اعجوبه کروات شود. اما این جام جهانی فرانسه بود که ته مانده شک و تردیدها را برطرف کرد. کرواسی تبدیل شد به کوچک‌ترین کشوری که به فینال جام جهانی رسیده و مودریچ هم اولین فوتبالیست اهل این کشور که بهترین بازیکن جام جهانی شد.
رقابت با فضایی‌ها
سخت بتوان کسی را در دنیای فوتبال پیدا کرد که قبول نداشته باشد رونالدو و مسی “غیر معمولی” هستند. آن‌ها بازیکنان کاملی هستند که رکوردهای زیادی را ثبت کرده‌اند و بی‌وقفه گل می‌زنند اما طولانی شدن دوران حکمرانی این دو نفر (پس از کاکای برزیلی در سال ۲۰۰۷) موجب شد تا حتی مدافع رئال مادرید هم از دیده شدن بقیه بازیکنان خوشحال شود.
سرخیو راموس گفت: “می‌دانیم که از سوی دو آدم فضایی احاطه شده‌ایم که جایزه‌ها را بین خودشان تقسیم می‌کنند. به نظرم اما خیلی خوب است که عملکرد و تلاش سایر بازیکنان در طول فصل هم دیده شود؛ به خصوص بازیکنانی که در پست مهاجم بازی نمی‌کنند. من واقعا برای مودریچ خوشحالم.”
فوتبالیست نه ستاره
حالا سئوال این است که می‌توان از پایان عصر مسی-رونالدو صحبت کرد؟ به نظر می‌رسد که این بار جایزه فقط به یک “نام” داده نشده است. شکی نیست که رونالدو و مسی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال هستند، اما نکته این است که حتی وقتی این دو نفر در اوج قرار ندارند هم، تیتر اول رسانه‌ها هستند. این موجب شده تا بسیاری بگویند که جایزه‌های پیاپی این دو ستاره برای سابقه‌ای است که دارند و نه الزاما عملکرد فعلی‌شان. گفتن چنین چیزی در مورد مودریچ غیرممکن است، بازیکنی که گرچه سال‌های اخیر همواره تاثیری فوق‌العاده بر تیم ملی و باشگاهش داشته اما به هیچ وجه یک “فوق ستاره پر زرق و برق” محسوب نمی‌شود.
انتخاب مودریچ یک خصوصیت دیگر هم داشت: پس از مدت‌ها یک بازیکن که نقش اساسی در موفقیت تیم ملی در جام جهانی و همین طور باشگاه خود داشت برنده جایزه بهترین بازیکن سال شد. برای پیدا کردن آخرین نمونه باید مدتی جستجو کرد: احتمالا هریستو استویچکوف، ستاره بارسلونا و بلغارستان در سال ۱۹۹۴ و نمونه پیش از آن یوهان کرویف، اسطوره فوتبال هلند و بارسلونا، دو دهه قبل‌تر.
ضمن این که فراموش نکنیم تاج و تخت این دو نفر نه از سوی یک جوان که از سوی بازیکنی سرنگون شده که از هردوی آن‌ها مسن‌تر است؛ به بیان دیگر شگفت‌زدگی از حضور یک جوان و لذت کشف یک استعداد تازه هم تاثیری در جایزه مودریچ نداشته است.
اختلاف آرا چقدر بود؟
مودریچ ۲۹ درصد آرا را به دست آورد. کریستیانو رونالدو، هم‌تیمی سابق او که در ابتدای فصل به یوونتوس ملحق شد با ۱۹ درصد آرا در رتبه دوم قرار گرفت. محمد صلاح که با زدن ۳۲ گل در ۳۸ بازی آقای گل فصل قبل لیگ برتر فوتبال انگلیس شد، با ۱۱ درصد در رتبه سوم قرار گرفت. کیلان امباپه، ستاره جوان پاری‌سن‌ژرمن چهارم شد و مسی هم به رغم ۴۵ گلی که فصل قبل زد و قهرمانی با بارسلونا در لالیگا، با کسب ۱۰ درصد آرا در رتبه پنجم قرار گرفت. ضمن این که مسی به مودریچ رای داد اما رونالدو و مودریچ به رافائل واران، مدافع رئال و تیم ملی فرانسه رای دادند.
شیوه انتخاب چگونه بود؟
امسال برای دومین بار در تاریخ اهدای جایزه به بهترین بازیکن سال فیفا، شیوه انتخاب برنده این جایزه عوض شد: مجله فرانس فوتبال از سال ۱۹۵۶ جایزه توپ طلا را می‌داد تا این که از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ این جایزه با بازیکن سال فیفا ادغام شد. پس از جدایی فیفا و فرانس فوتبال، در دوره قبلی این رونالدو بود که جایزه فیفا را در ژانویه ۲۰۱۷ گرفت.
برنده‌ها نیز با رای‌گیری از میان مربیان تیمهای ملی، کاپیتان تیمهای ملی، شماری از روزنامه‌نگاران و برای اولین بار از امسال، با رای‌گیری اینترنتی هواداران انتخاب شدند. میزان تاثیر هرکدام از این موارد هم ۲۵ درصد بود.
bbc
